Valeria Messalina była pierwszą kochanką Rzymu, trzecią żoną cesarza Klaudiusza, a on jednym z jej – bagatela – 150 kochanków. Słynęła z urody, politycznej przebiegłości, namiętności i nieokiełznanego apetytu na seks. Być może seks był drogą do osiągnięcia swoich celów politycznych (zadbanie o przyszłość syna – Brytanika), być może była po prostu niezaspokojoną nimfomanką, pazerną na seks.

Klaudiusz – zaśliniony, jąkający się, kulejący staruszek (wyszła za niego mają 14 lat) nie podniecał Messaliny jako kochanek i świadomie ignorował jej seksualne ekscesy. A miałby powody do zazdrości! Messalina nie potrzebowała męskiej adoracji, sama wybierała sobie obiekty seksualne i nie przyjmowała sprzeciwu (wielu mężczyzn straciło z tego powodu pozycję, majątek, a nawet życie). Organizowała orgie, na które zapraszała kobiety ze swego otoczenia i ich mężów, aby patrzyli lub uczestniczyli w zabawie, przyjmowała klientów jako prostytutka (przebierała się w blond perukę, piersi obsypywała złotym brokatem), uczestniczyła w słynnym konkursie z doświadczoną prostytutką o to, która obsłuży więcej mężczyzn w ciągu nocy. Messalina wygrała – przeleciała 25 panów, a i to dla nie za mało, bo wcale jej nie zaspokoili. Cesarzowa zginęła z rozkazu Klaudiusza, po tym, jak – może z miłości, a może by zapewnić sukcesję Brytanikowi – poślubiła przystojnego wyzwoleńca, a Klaudiusz poczuł się zagrożony. Po śmierci cesarzowej strącono jej posagi z cokołów.

Dziś Messalina jest symbolem amoralnej, niepohamowanej swobody seksualnej. W psychiatrii powstało pojęcie „zespołu Messaliny”. A sam Bułhakow zaprosił Messalinę na swój bal u Szatana! 🙂

Żródła:

Messalina – nimfomanka w pałacu?

Waleria Messalina

https://pl.wikipedia.org/wiki/Valeria_Messalina
R. Graves, Klaudiusz i Messalina, PIW, Warszawa, 1970.